Η κατάργηση των χωρικών ορίων θα διαλύσει τα σχολεία της γειτονιάς

Η δήθεν ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς είναι ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της κατηγοριοποίησης των σχολείων και εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης!

Συναδέλφισσες/-φοι,

το τέλος του δημόσιου σχολείου της γειτονιάς και των εκπαιδευτικών του είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος. Αν και καταλαβαίνουμε ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανάμειξη στην προεκλογική περίοδο, πιστεύουμε ότι θα ήταν ανεύθυνο να σιωπήσουμε. 

Στο κυβερνητικό πρόγραμμα  της Νέας  Δημοκρατίας για την επόμενη τετραετία (σελ. 13 – 14), καταγράφονται τρεις εξαγγελίες για την υποχρεωτική εκπαίδευση. Μια γενική κι αόριστη αναφορά  στην αύξηση των απολαβών των εκπαιδευτικών (χωρίς συγκεκριμένες αναφορές σε ποσά, χρόνους και προϋποθέσεις) μια υπόσχεση για επέκταση του διευρυμένου ολοήμερου και των πρότυπων σχολείων και κυρίως μία  εξαγγελία βόμβα: «Ελεύθερη επιλογή από γονέα της σχολικής μονάδας φοίτησης των μαθητών».

Πίσω από αυτές τις 10 λεξούλες κρύβεται ένας καινούργιος κόσμος ανισοτήτων, περιθωριοποίησης, αμορφωσιάς και ημιμάθειας,  εμπορευματοποίησης, κατηγοριοποίησης, αγοραίου ανταγωνισμού και μεταδημοκρατικής πολιτείας.

Αντλώντας από την αποκαρδιωτική εμπειρία του αγγλοσαξονικού κόσμου, που δεκαετίες τώρα μπήκε στην τρέλα αυτή, διατυπώνουμε μια σειρά ερωτημάτων, για να αναδείξουμε τα προβλήματα που θα ορίζουν την ζωή των σχολείων και των ανθρώπων τους στην επόμενη περίοδο αν επιτρέψουμε στον εφιάλτη αυτό να προχωρήσει. 

Σχολεία μαγαζιά, γονείς πελάτες!

Πόσους μαθητές θα χωρέσει το σχολείο με την καλή φήμη; Θα φτιάξει αποκλειστικά 25άρια ή/και μεγαλύτερα τμήματα;  Θα ενισχυθεί για να καταφέρει  να σηκώσει το πρόσθετο βάρος; Πώς; Τι θα γίνει με τα σχολεία που έχουν χαμηλή ζήτηση; Θα υποβαθμιστούν; Θα κλείσουν;

Όσοι μαθητές περισσεύουν από τα σχολεία με υψηλή ζήτηση, πού θα πάνε; Κι όσοι περισσεύουν από την δεύτερη επιλογή; Πόσες κατηγορίες σχολείων και μαθητών θα δημιουργηθούν;

Ποιος θα αποφασίζει ποιο παιδί χωράει και ποιο περισσεύει; Με τι κριτήρια θα διώχνουν (υποψήφιους) μαθητές τα σχολεία με την καλή φήμη; Με την επίδοση σε εξετάσεις γλώσσας και μαθηματικών στο γυμνάσιο; Με τις προσδοκώμενες επιδόσεις στο δημοτικό; (η μόρφωση των γονιών αποτελεί τον πιο ασφαλή παράγοντα για τέτοιου είδους προβλέψεις). Με τις δυνατότητες των γονιών να συμβάλλουν στην βελτίωση των σχολικών υποδομών; με δωρεές για παράδειγμα; Με την απουσία μαθησιακών δυσκολιών; Με την απουσία προβλημάτων συμπεριφοράς; Με τις γνωριμίες των γονιών; Με τις κοινωνικές υποχρεώσεις όσων αποφασίζουν;

Ποιος γονιός έχει την δυνατότητα κάθε πρωί να μεταφέρει το παιδί με το αυτοκίνητο; Στα σχολεία που δεν διαθέτουν καλή φήμη, θα μείνουν οι μαθητές που δεν μπορούν να μετακινηθούν; Πώς θα μπορέσουν να βγουν από την παγίδα αυτή; Μήπως οδηγούνται στο κλείσιμο;

Πώς θα νιώθουν οι οικογένειες, και κυρίως τα παιδιά, που δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης; Τι παιδαγωγικό κλίμα θα δημιουργηθεί στα σχολεία τους;

Πώς θα μπορέσει ένα σχολείο να αντλήσει περισσότερους μαθητές; Μήπως αν δυσφημίσει τους ανταγωνιστές του; Αν κάνει χατίρια σε γονείς και μαθητές; Αν διώξει αντιδημοφιλείς μαθητές; Για παράδειγμα προσφυγάκια ή παιδιά με διαγνώσεις μαθησιακών δυσκολιών και (οικογενειακό) ιστορικό προβληματικής συμπεριφοράς;

Αν φροντίζει περισσότερο την “βιτρίνα” του (ακόμα και) σε βάρος της μόρφωσης;

Ποιος θα δημιουργεί την καλή φήμη; Τα κανάλια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τα πανεπιστήμια και τα κέντρα ερευνών;

Πώς θα διαμορφώνεται το παιδαγωγικό πρότυπο; Με δημοκρατικές αποφάσεις ή με τις αποφάσεις απομονωμένων γονέων; (Κάποιοι γονείς ήδη επιλέγουν σχολεία, αλλά παράνομα. Η αλλαγή θα είναι τεράστια με τη νομιμοποίηση αυτής της πρακτικής). Ποιος θα δημιουργεί τις παιδαγωγικές μόδες; και το πρότυπο του μορφωμένου πολίτη; Πώς θα επηρεάζουν την διαμόρφωση του κυρίαρχου παιδαγωγικού πρότυπου οι ελεγχόμενες από το υπουργείο εξετάσεις πανεθνικού χαρακτήρα και οι βαθμολογίες των συμβούλων;

Να σταματήσουμε τον εφιάλτη 

Το άμεσο μέλλον των σχολείων απειλείται. Οι ζωές των μαθητών και εκπαιδευτικών απειλούνται. Η έννοια της μόρφωσης απειλείται. Καλούμαστε να απαντήσουμε. Παντού.

Στην τάξη, στον σύλλογο διδασκόντων, στους αγώνες, στη δημοκρατική πολιτική. Όσο πιο γρήγορα σταματήσουμε τη διάλυση του δημόσιου σχολείου της γειτονιάς, τόσο καλύτερα θα υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τις αξίες μας: ισότητα και παιδεία.