Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Το δικαίωμα της απεργίας και των διαδηλώσεων είναι αδιαπραγμάτευτο.

Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζει ακάθεκτη τις επιθέσεις ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, στο δημόσιο χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών, με την επιδίωξη συρρίκνωσής τους προς χάρη ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και στον πυρήνα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση. Ένα θεμελιώδες και συνταγματικά κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα.

Ο σχεδιασμός του περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης και της κοινωνικής αντίδρασης αποτελεί διαχρονικό «πόθο» των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και στοιχείο του πυρήνα της αντίληψής της σημερινής κυβέρνησης που βρήκε την κατάλληλη, χρονικά, ευκαιρία να προχωρήσει σε μια τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία εν μέσω πανδημικής κρίσης. Τακτική επιλογή της Κυβέρνησης είναι να μην υπάρχει καμία διαφορετική φωνή και αντίδραση, καμία συλλογική κινηματική διαδικασία, κανένας που να αντιστέκεται στις εφαρμοζόμενες πολιτικές της επιλογές.

Τα κεντρικά σημεία του νομοσχεδίου με τίτλο «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις», που, αρχικά, είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω του Κυριακάτικου Τύπου, αποτυπώνουν τον συνολικό σχεδιασμό της Κυβέρνησης να επαναφέρει την κοινωνία δεκαετίες πίσω.

Με βάση το “νέο” νομοσχέδιο:

·         “Ο οργανωτής της διαδήλωσης οφείλει να γνωστοποιήσει στην κατά τόπο αστυνομία ή λιμενική αρχή την πρόθεσή του να καλέσει το ευρύ κοινό σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση. Η γνωστοποίηση περιλαμβάνει τα στοιχεία ταυτότητας κι επικοινωνίας του οργανωτή (φυσικό πρόσωπο), τον ακριβή τόπο, το χρόνο έναρξης, λήξης, το σκοπό και το δρομολόγιο της διαδήλωσης.” (άρθρο 3)

·         Ο οργανωτής της συγκέντρωσης “συνεργάζεται άμεσα με την αρμόδια αστυνομική αρχή και ιδίως με τον Αστυνομικό Διαμεσολαβητή (σύνδεσμος μεταξύ διαδηλωτών και κράτους) και συμμορφώνεται στις υποδείξεις του παρέχοντας συνδρομή στην τήρηση της τάξης.” (άρθρο 4)

·         Αν η κινητοποίηση (πορεία, συγκέντρωση, διαδήλωση) δεν γνωστοποιηθεί “η αστυνομική αρχή δύναται να προβεί στη διάλυσης της ανωτέρω συνάθροισης..” (άρθρα 3 και 9). Επιπλέον, “επικείμενη δημόσια συνάθροιση μπορεί να απαγορεύεται (κι αν ακόμα έχει γνωστοποιηθεί), αν επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια ή απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής.” (άρθρο 8)

Ανάγεται σε ιδιώνυμο η συμμετοχή σε διαδήλωση, αφού:

·         “Όσοι συμμετέχουν σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, η οποία έχει απαγορευτεί τιμωρούνται με φυλάκιση από ένα (1) έως δύο (2) έτη.” (άρθρο 14)

·         “Ο οργανωτής δημόσιας συνάθροισης ευθύνεται για την αποζημίωση όσων υπέστησαν βλάβη της ζωής και της ιδιοκτησίας τους...” Με τη διάταξη αυτή ενορχηστρώνεται κι ανοίγει ο δρόμος για εκτεταμένες προβοκάτσιες. (άρθρο 14)

·         Για την απαγόρευση λαμβάνεται υπόψη και ο αριθμός των διαδηλωτών και η δυνατότητα της αστυνομίας για αλλαγή δρομολογίου ή τόπου συγκέντρωσης. (άρθρο 7, παρ. 4)

·         “Εξουσιοδοτείται ο υπουργός δημόσιας τάξης να ρυθμίζει τα περί διάλυσης των συγκεντρώσεων” κατά το δοκούν και με συνοπτικές διαδικασίες. (άρθρο 15)

Είναι ολοφάνερο ότι οι παραπάνω ρυθμίσεις ξεπερνούν σε προσδοκίες ακόμα και τις λαϊκίστικες φράσεις του πρωθυπουργού, τύπου «οι λίγοι ταλαιπωρούν τους πολλούς». 

Είναι, επίσης, σαφές ότι τα όσα αναφέρονται στην αιτιολογική έκθεση «…Το παρόν σχέδιο νόμου καλύπτει ένα αναμφίβολα υπαρκτό κενό στην προστασία των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών υπό το ισχύον Σύνταγμα, και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο για την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι και ειδικότερα τη διενέργεια δημοσίων συναθροίσεων…», καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι διατάξεις του νομοσχεδίου.

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. προειδοποιεί την Κυβέρνηση να μην τολμήσει να καταθέσει το συγκεκριμένο αντιδημοκρατικό και αυταρχικό νομοσχέδιο. Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της θα μας βρουν απέναντι με δυναμικό και μαχητικό τρόπο.

Την άδεια για τις δημόσιες συναθροίσεις τη δίνει η δημοκρατία και όχι η αστυνομία.